Telomeren zijn eiwit-DNA-complexen die zich aan de uiteinden van lineaire chromosomen bevinden en zijn samengesteld uit korte, tandem G-rijke hexanucleotide-herhalingen en bijbehorende eiwitten.
Hun lengte wordt korter bij elke celdeling en correleert omgekeerd met de leeftijd.
Het kan worden gewijzigd door genetische en epigenetische factoren, geslachtshormonen, reactieve zuurstofsoorten en ontstekingsreacties.
Een kritische minimale telomeerlengte veroorzaakt het stoppen van de celcyclus of veroudering van de cel.
Het immuunsysteem is erg gevoelig voor de verkorting van telomeren, omdat zijn competentie strikt afhankelijk is van celvernieuwing en klonale expansie van T- en B-celpopulaties.
Cellen van het immuunsysteem zijn uniek onder normale somatische cellen in hun vermogen om telomerase, het telomeerverlengende enzym, op te reguleren en de verkorting van telomeren te beperken in het proces van celproliferatie dat plaatsvindt in geactiveerde cellen.
De lengte van telomeren is bij mensen zeer variabel. Lijnspecifieke telomeerverkorting met verschillende telomeer-afslijtingskinetieken werd waargenomen in CD4+-, CD8+-T-lymfocyten, B-lymfocyten, granulocyten, monocyten en NK-celpopulaties. Immunosenescentie wordt gekenmerkt door een specifieke hermodellering van het immuunsysteem, veroorzaakt door blootstelling aan antigeen en oxidatieve stress.
Naarmate het immuunsysteem ouder wordt, verslechtert de adaptieve immuniteit als gevolg van een progressieve afname van het aantal naïeve T- en B-cellen en een afname van het absolute aantal T- en B-lymfocyten.
Het aangeboren compartiment van het immuunsysteem is relatief goed bewaard gebleven, hoewel er ook enkele leeftijdsgebonden veranderingen kunnen worden waargenomen. Niet-leeftijdsgenoten of honderdjarigen vertegenwoordigen een fenomeen van succesvolle immuunveroudering omdat de meeste van hun immuunparameters goed bewaard blijven.
Het origineel hier lezen. (Engels)
